Αναπολώ!

Αναπολώ! Τα παιδικά μου χρόνια. Που έβγαινα στην γειτονίτσα μου, ένα κουκλάκι, με τις μπουκλίτσες μου, τα φορεματάκια μου, το καλαθάκι μου, που είχε μέσα ότι μπορεί να έχει ένα παιδικό καλαθάκι. Πέτρες, μια σφεντόνα, καψούλια, φυσοκάλαμο, βρωμούσες......

Περνούσα και όλοι φώναζαν: ''Το Βαρβαράκι έρχεται'' και κλειδαμπάρωναν. Εμ, που να αντέξουν τη λάμψη μου.


Μετά, ανέβαινα στο μπαλκονάκι και περίμενα την ώρα που θα περνούσε ο πατήρ Αναστάσιος να τον υποδεχτώ. ''Καλώς τον παπά μας τον μαλάκα'', έλεγα και του πετούσα το φαράσι. Το σιδερένιο, με την μεγάλη λαβή. Και η μανούλα να κρύβεται πίσω από την κουρτίνα. Μετά ο παπάς μας, χάθηκε. Άλλαζε στενό, δε ξέρω το γιατί. 

Τα απογεύματα, φορούσα τα καλά μου και βόλτα στα στενά της Κοκκινιάς. Προτιμούσα να περνώ από σπίτια με κουδούνια, όχι τα άλλα με το ματσούκι που κρέμονταν στην πόρτα. Ήθελα να χτυπώ πολλά μαζί. Το άλλο με νευρίαζε. Και τρέξιμο. Μην με δούν. Αλλά που να το δούν το τσακάλι....
Α, είχαμε και μια πουτάνα στη γειτονιά. Αυτή την αγαπούσα πολύ, γιατί μόλις έφευγε ο στόλος, μου έδινε πάντα λουκουμάκια. Αυτά, με το χρωματιστό χαρτί, το διάφανο. ''Ευχαριστώ πουτάνα'', της έλεγα κι εκείνη πάντα μου έλεγε '' έχω όνομα''.
Μα που να το ήξερα εγώ! Έτσι την φώναζαν όλοι στη γειτονιά, έτσι την φώναζα κι εγώ. Παιδί ήμουν. Αθώο! Ό,τι άκουγα έλεγα.
Κι έτσι περνούσε η ημέρα......μες στη δράση και την ανεμελιά.
Σήμερα, το μόνο που παραμένει ίδιο, είμαι εγώ. Ένα κουκλάκι, ακόμα.
Πλήττω.........