«Κατάρα» είναι, γιατί σίγουρα κανείς δεν θέλει να φτάσει στη πόρτα ενός τέτοιου ιδρύματος. Όσο όμορφο και αν είναι το κτίριο, όσο περιποιητικό προσωπικό και να είναι, ποτέ δεν θα είναι σαν το σπίτι σου.
Τα πράγματα χειροτερεύουν όταν γνωρίζεις πως οι ασθενείς δεν θα μπορέσουν να επιστρέψουν ποτέ ξανά στο σπίτι τους. Μπαίνοντας στο ίδρυμα, αμέσως ανοίγεται μπροστά στα μάτια σου ένας νέος κόσμος. Οι μέρες του επισκεπτηρίου για τους ασθενείς και για το προσωπικό είναι σαν τις μέρες των Χριστουγέννων που μαζεύονται όλοι γύρω από ένα καναπέ και συζητούν. Για τους ασθενείς είσαι ο άνθρωπος που θα τους προσφέρεις χαρά, συντροφιά, αγάπη. Εκεί, δεν υπάρχουν κακές ειδήσεις.
Εκεί, δεν γνωρίζουν για ΔΝΤ, χρεωκοπία της χώρας, ανεργία, εγκληματικότητα, ανεργία. Εσύ καλείσαι να γίνεις ο αγγελιοφόρος καλών ειδήσεων. Να τους προσφέρεις μία ελπίδα, έστω και ψεύτικη, μέχρι να τους δεις να χαμογελάνε. Οι άνθρωποι εκεί, σε ευχαριστούν όταν απλά τους προσφέρεις ένα τσιγάρο ή ένα κουτάκι πορτοκαλάδα. Χαίρονται σαν μικρά παιδιά, όταν κάποιος τους αγκαλιάσει και νοιώσουν ζεστασιά.
Υπάρχουν στιγμές που αισθάνεσαι τόσο αδύναμος, τόσο «μικρός» όταν βλέπεις άτομα με δάκρυα στα μάτια να σε παρακαλούν να τους πας μία βόλτα έξω, στον «καθαρό αέρα» έστω για τελευταία φορά και δεν μπορείς να το κάνεις. Νοιώθεις τύψεις και ενοχές που εσύ ο τυχερός, ο υγιής, ενώ μπορείς να βγεις έξω, να κάνεις μία βόλτα στο καθαρό αέρα, κάθεσαι κλεισμένος ώρες στο γραφείο σου, στο ηλεκτρονικό σου υπολογιστή, αφήνοντας την ζωή απλά να κυλήσει. Που αν και έχει την υγεία σου, στεναχωριέσαι και γκρινιάζεις για άλλα ασήμαντα πράγματα…...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
:) :) :)