Mια παλιά μου καθηγήτρια συνάντησα σήμερα, εν Κοκκινιά. Στο γυμνάσιο την είχα, φιλόλογο. Εκεί ακόμα διδάσκει, παλιά καραβάνα.
Η αλήθεια είναι ό,τι δεν πέταξα κι απ' τη χαρά μου που την είδα, ''άνθρωπο αγέλαστο και μίζερο να τον αποφεύγεις'', μου έλεγε η γιαγιά μου η Σμυρνιά.
Επειδή όμως είμαι ευγενικό και κοινωνικό παιδί, τη χαιρέτησα. Και μ' ένα χαμόγελο ΝΑ, με το συμπάθειο.
''Πόσα χρόνια βρε Βάνα, μου είπε. Θα'ναι τριάντα. Ίδια είσαι! Μόνο που άσπρισαν τα μαλλιά σου και πάχυνες''.
''Ναι, της απάντησα. Κι εσείς ίδια είστε. Μα ακριβώς! Το ίδιο κομπλεξικιά και φαρμακομούνα''. Ακολούθησε σιωπή.
Με κοίταξε νευρικά, εγώ αιδοιοξύστηκα -εδώ το ευγενικό παραλείπεται- και αποχώρισα ηρωικά!
Κι αυτό η γιαγιά μου, μου έμαθε να το κάνω. Για το μάτι και την κακογλωσσιά.
Θεός σχωρέστην.........
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
:) :) :)